Jeśli chodzi o gatunki roślin bobowatych drobnonasiennych, ogromny potencjał gospodarczy ma koniczyna czerwona (zwana także łąkową). Stanowi ona ważny składnik mieszanek pastewnych. Rolnicy cenią ją za to, że doskonale odżywia bydło hodowlane. Odmian koniczyny jest jednak o wiele więcej!
Koniczyna czerwona — roślina o cennych wartościach gospodarczych
Rośliny bobowate drobnonasienne mają dużą wartość pastewną, ale także przedplonową. Koniczyna czerwona jest źródłem paszy objętościowej dla zwierząt hodowlanych, zwłaszcza przeżuwaczy. Pozyskuje się ją w ciągu całego sezonu wegetacyjnego. Można ją wielokrotnie zbierać i konserwować na kiszonkę, siano lub sianokiszonkę, dzięki czemu nie istnieje obawa, że bydłu zabraknie paszy.
Uprawa koniczyny czerwonej ma jeszcze inną zaletę. Pozwala pozyskać obfite plony przy ograniczeniu nawożenia azotowego. Jest to wynik zdolności syntezowania azotu atmosferycznego dzięki symbiozie korzeni tej grupy roślin z bakteriami brodawkowymi z rodziny Rhizobium. Co za tym idzie, rolnicy mogą skutecznie zredukować koszty uprawy.
Koniczyna czerwona, czyli idealny materiał na kiszonkę i zielonkę
Zielonka i kiszonka z koniczyny czerwonej to pasze przeznaczone dla bydła mlecznego, czyli krów i młodego bydła rzeźnego. Warto jednak pamiętać o tym, aby nie podawać zwierzętom mokrej zielonki, ponieważ może wywoływać to wzdęcia u przeżuwaczy, jak również poronienia u krów. Zaleca się, aby bydło hodowlane pomału przyzwyczajać do koniczyny, stopniowo wprowadzając ją do diety zwierząt (5-7 dni).
Zielonka uzyskana z koniczyny to pasza wysokobiałkowa, więc powinna być skarmiana z paszami wysokoenergetycznymi.
Wymagania glebowe koniczyny czerwonej
Koniczyna czerwona, mimo iż jej uprawa jest bardzo opłacalna, ma spore wymagania glebowe. Roślina ma system korzeniowy palowy z licznymi rozgałęzieniami. 75-80% jego masy przypada na warstwę orną. Jednak wbrew pozorom koniczyna czerwona jest mało odporna na suszę i ma spore wymagania wodne. Największe zapotrzebowanie na wodę roślina wykazuje w drugiej dekadzie maja, co utrzymuje się do końca sierpnia. Koniczyna czerwona dobrze znosi wilgotne warunki. Najlepiej wzrasta na glebach wilgotnych, umiarkowanie chłodnych. Dobrze, aby na okres wegetacji przypadły częste i równomierne opady.
Pod uprawę koniczyny nadają się gleby średnio zwięzłe, zasobne w składniki pokarmowe o odczynie zbliżonym do obojętnego lub lekko kwaśnym. Roślina ta dobrze wzrasta na podłożu piaszczysto-gliniastym o dobrym uwilgotnieniu.
Pozostałe odmiany koniczyny
W Polsce istnieje 20-25 odmian koniczyny, natomiast na świecie jest ich nawet 300 i stale powstają nowe. Przedstawiona powyżej koniczyna czerwona należy do najbardziej popularnych. Stanowi dodatek do mieszanek pastewnych, jak również jest cenną rośliną miododajną. Oprócz niej występują jeszcze inne odmiany. Wiele z nich również jest składnikiem diety bydła hodowlanego.
Koniczyna biała
Koniczyna biała (nazywana koniczyna rozesłaną) ma białe ubarwienie kwiatków. Powszechnie uznaje się ją za chwast, ponieważ jest bardzo odporna na deptanie czy przygryzanie. Ta odmiana koniczyny również jest cenną rośliną pastewną, ale także miododajną. Tym, co ją wyróżnia, są niskie wymagania glebowe. Wzrasta na glebach piaszczystych, gliniastych, rędzinach i torfach. Najlepiej uprawia się ją na glebach o odczynie zasadowym lub lekko kwaśnym. Warto jednak pamiętać o tym, że koniczyna biała jest wrażliwa na niedobory światła. Optymalne warunki do jej rozwoju zapewnia ciepła, wilgotna wiosna.
Koniczyna krwistoczerwona (inkarnatka)
Najlepsze plony koniczyny krwistoczerwonej udaje się osiągnąć na glebach lekko kwaśnych obojętnych, należących do kompleksu żytniego bardzo dobrego i dobrego. Pod jej uprawę świetnie nadają się gleby lekkie — piaszczysto-gliniaste i szczerki. Koniczyna krwistoczerwona ma mniejsze wymagania glebowe niż koniczyna czerwona.
Jednak warto wiedzieć, że gatunek ten nie jest odporny na mrozy i pokrywę śnieżną. Właśnie dlatego najlepiej uprawiać ją w Polsce południowo-zachodniej.
Koniczyna aleksandryjska
Ta odmiana koniczyny charakteryzuje się żółto-białymi kwiatkami. Podobnie jak koniczyna krwistoczerwona, jest mało odporna na wymarzanie. Wykorzystuje się ją jako uzupełnienie paszy. Poprawia ona także strukturę i żyzność gleby. Koniczyna aleksandryjska najlepiej wzrasta na glebach żyznych, przepuszczalnych i wilgotnych o odczynie zasadowym. Do jej nawożenia zwykle stosuje się fosfor i potas.
Koniczyna perska
Koniczynę perską najczęściej wykorzystuje się na zielonkę. Stosuje się ją jako soczystą paszę dla zwierząt. Jej kwiaty są małe, koloru purpurowego lub różowego. Ta odmiana koniczyny lubi gleby ciepłe i słoneczne, ale także mocno wilgotne. Pamiętać należy jednak o tym, że gleba, mimo iż żyzna i wilgotna, nie może być gliniasta oraz uboga w składniki pokarmowe. Koniczyna perska jest odporna na chłody, dlatego uprawia się ją jako roślinę jednoroczną.
Koniczyna to podstawa mieszanek pastewnych. Daje bogaty plon w postaci siana, zielonki lub sianokiszonki. Obfituje w białko i składniki mineralne, takie jak wapń, fosfor, potas, magnez. Nie dziwi zatem, że rolnicy chętnie uprawiają ją w różnych odmianach. Dzięki koniczynie mogą oszczędzić, zdobywając nie tylko cenną paszę, ale także gwarancję, że przez cały rok bydłu nie zabraknie pożywienia.
Sprawdź naszą ofertę na stronie https://www.sowul.pl/
